Mijn tweede blog

 In 2016 deed ik voor de eerste keer mee aan de Atledocross in Dongen. Het was echt ontzettend koud maar Carla was meegegaan om te naar mij te kijken. We begonnen met  het halen van nummers en de warming up. Daarna  gingen we naar de start .Het parcours ging over een stuk zandvlakte het bos in. Er was een jongen die vroeg of mij mij mocht helpen. Dat vond ik fijn  dus hij rende met mij mee. Hij wees mij op iedere boomstronk. Het  bospad liep lkker met alle bladeren en naalden op de bodem. We liepen om de zandvlakte heen en daarna rende ik over de zandvlakte naar het tweede deel. Vooral die zandvlakte was heel erg zwaar. Het tweede deel in het  bos ging lekkerder omdat al wist hoe het parcours eruit ziet. Dat helpt mij meestal wel. Toen we weer op de zandvlakte kwamen riep de jongen: ´nog even door de finish en je bent klaar, goed gedaan¨ Ik was natuurlijk wel heel moe en Carla stond al klaar met mijn jas en een bekertje koffie. Toen werd ik naar voren geroepen. Ik was tweed

Ik liep laatst hier tegen aan.   Op de groep waar ik werk, is sinds kort student Marije gestart met haar stage. Ze mag onder toeziend oog meewerken op de groep en helpen bij de verzorging en het uitvoeren van activiteiten. Marije heeft duidelijk plezier in haar stage: ze uit zich enthousiast naar de kinderen toe en pakt alle klusjes die ze krijgt aangereikt aan. Het kost haar echter moeite om het overwicht op de kinderen te houden. Ze praat met zachte stem en treedt als dit nodig is niet zo kordaat op, waarschijnlijk uit onzekerheid de harmonie te verstoren. Het is echter wel belangrijk om op bepaalde momenten de aandacht van de kinderen te vragen, bijvoorbeeld als ze iets doen dat echt niet mag. Steeds als ik Marije kort wilt aansporen wat kordater op te treden, merk ik dat ze het lastig vindt om de aandacht voor de kinderen te verleggen naar aandacht voor mijn verhaal. Ze blijft langs mij heen de kinderen volgen en als er een kind aan haar been trekt, onderbreekt ze direct het gespre