rivierenpad lexmond-leerdam

 Lexmond is een dorp dat lijkt op het  dorp in het lied van Wim Sonneveld.Er stonden zelfs hoge bomen langs de Dorpsstraat. Het waren leilinden. De pomp voor de kerk, het café De Zwaan, het was er allemaal. En bovendien riepen de oude ansichtkaarten in het café, met de Schoonrewoerdse boeren van toen , toch het gevoel op van Het Dorp. Vriendelijke bediening, Pukkie werd ook niet  vergeten, ze vertelde over haar eigen veertienjarige terriër, de zon, de jas los, blubberend voorwaarts door de grienden, langs eindeloze groene vlakten, links en rechts ooievaars op schoorstenen, kortom een wandeldag op de rand van het Hollandse groene hart.  

De wandeling was pittig. De omgeving was mooi en we hadden zin in koffie.Eindelijk aan het einde van de Dorpsstraat was het dan zo ver. Nog een moment van vertwijfeling: is hij dicht?. Maar toen ging de deur open. Gelukkig!

Mooi is de Dorpsstraat en het wat een welkom café.  

Om er te komen waren we vanochtend in dikke mist in Lexmond uit de auto gestapt. Op gevoel liepen we naar de Lekdijk en moeten daarna langs de Lek hebben gelopen. Vanaf de dijk keken we hoogstens tien meter naar beneden en honderd meter in het rond, maar geen rivier te zien. Erg weinig rivieren te zien voor een rivierenpad.

Met zorg gelegde ECO-eieren lieten we links liggen en we liepen verder over de rivierdijk. Voorbij  Lexmond hebben we tot Leerdam geen  rivier meer gezien

Op de grens van Zuid-Holland en Utrecht liepen we over een onverhard wandelpad met vreemde bosjesen dieren. Na de brede sloot, de Oude Zekerik, beleefden wij de hoogste aqua-beleving van deze dag bij het Merwedekanaal. 

Schitterend is het gebied dat wordt bereikt na de A-27. Ingeklemd tussen de A-27 en de A-2 ligt een aaneenschakeling van percelen met moerasbomen afgewisseld met grienden, verscholen weilandjes en een oude eendenkooi. 

Echt de moeite waard. Die moeite had je ook nodig om hier en daar door blubber tussen bomen en struiken voorwaarts te soppen. Ik heb wel respect voor de griendwerkers van toen. Het zijn behoorlijk zware, samengebonden bossen, die je niet zomaar op je nek neemt.ik vraag ne trouwens af hoe je die bossen mee moet krijgen. Voor zware tractoren is de ondergrond te slap en afvoer met smalle boten blijkt ook bijna onmogelijk omdat de sloten niet overal bevaarbaar zijn. 

Bij het bereiken van de weg naar Zijderveld, de Zijderveldselaan, een kaarsrechte straat met boerderijen aan de rand van een enorme groene vlakte, moesten we onze route aanpassen. Het originele pad gaat dwars door de weides richting Schoonrewoerd. Daar mag je nu niet meer komen, zeker niet met een hond.

Het wandelen langs de Zijderveldselaan was niet echt een straf. Overal bleef het weidse uitzicht behouden. Wat opviel langs deze laan was het verschil tussen arme en rijke boeren. Mooi onderhouden boerderijen zijn vaak geen boerenbedrijf meer, maar bewoond door mensen net geld. Actieve boeren hebben enorme stallen achter het huis en het erf heeft de omvang van een klein bedrijventerrein. En tenslotte staan er nog enkele kleine verwaarloosde oude boerderijtjes tussen, die het financieel niet breed hebben of niet met de tijd zijn meegegaan.

Na de rust in Schoonrewoerd passeerden we de Noachschool. Daar zaten veel ooievaars.

Net buiten de bebouwde kom zagen we nog vrijwilligers in een hoogstamboomgaard werken. Vandaag was het  blijkbaar de jaarlijkse snoeidag. O

In de boomgaard liepen er wel eens stuk of dertig, waarschijnlijk 55+ amateur-snoeiers, met dertig , kleurige veiligheidshelmen. Zal wel verplicht zijn door de collectieve verzekering, want je weet maar nooit! Vier of vijf helmen bij een boom. 1 voorzichtig op een ladder, 3 veel kijken en om de beurt een takje afvoeren naar het gemeenschappelijke hoopje snoeihout. Veel handen maken licht werk, tijdens zo'n snoeidag. 

 

Even verderop zagen we een oude boer leilinden snoeien. Hij had in z'n eentje ongeveer even veel gedaan  als de vrijwilligers. Hij had geen helm op.

Het 'Wiel van Bassa' volgt een kilometer verder. Een wiel is een uitgesleten kom na een dijkdoorbraak, lezen wij op een informatiebordje. Dit wiel schijnt daarbij wel 15 meter diep uitgesleten te zijn. Enorme krachten, die veel ellende hebben veroorzaakt. Los van de oorzaak is het nu een prachtig water met een heerlijk rustige omgeving, waar het mooi wonen moet zijn. 

De dijk die doorgebroken is heet de Diefdijk. Hij vormt ook een deel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze hoge dijk zonder aanwijsbare waterdreiging, is een zogenaamde binnendijk. Hij is al aangelegd in 1277! bij het ontginnen van de Vijfherenlanden en de Alblasserwaard met het doel te beschermen tegen rivierwater vanuit de Betuwe.

We stellen vast dat de Diefdijk ondanks zijn leeftijd blijkbaar nog steeds van groot veiligheidsbelang is. Hij is weer verhoogd en er zijn zware metalen damwanden in geslagen. 

We kwamen nu in het voormalig poldergemaal De Oude Horn. Volgens de omschrijving ligt dit gemaal aan de Culemborgse Vliet, maar wij hebben die waterverbinding niet gezien. Het lijkt meer of dit stoomgemaal met het scheprad alleen in de eigen vijver bezig is.Maar aan het eind van 22 km wandelen moet je niet meer alles willen snappen. We gaan naar  het station om terug naar de auto te rijden....