maatschappelijk probleem

Toen ik het verhaal van Sifan Hassan hoorde kreeg ik het besef van een sociaal-culturele probleem: 

Asielzoekers met een handicap. De situatie van kinderen met een handicap in asielzoekerscentra is in strijd met het VN-Kinderrechtenverdrag en het VN-Gehandicaptenverdrag. Ze komen bijna nooit in aanmerking voor een verblijfsvergunning en de leefomstandigheden zijn onder de maat en beschadigen de kinderen vaak nodeloos. En als ze al een verblijfsvergunning krijgen omdat hun ouders die krijgen, hebben ze nog een moeilijk leven. Ze moeten vaak om hulp vragen aan anderen en het is maar de vraag of ze die hulp ook  krijgen. 

 

De rol van de media 

De rol van de media zal selectief zijn. Als je niet met mensen met een beperking of asielzoekers werkt of in je familie of vriendenkring zit zal het onderwerp je weinig opvallen. Als je er wel mee te maken hebt zul je eerder blijven lezen op internet of blijven kijken naar de programma's op TV  die daarover gaan. 

Het kan ook emoties losmaken. De film over Kees Momma maakte bij veel mensen gevoelens op zoals medelijden, woede op mensen die Kees respectloos behandelden en zelfs actie: Kees werd geholpen door mensen die hij niet kende toen hij zelfstandig ging wonen. En de overwinningen van Sifan Hassan geeft veel mensen een positievere kijk op asielzoekers 

 

De betrokkenen bij dit probleem zijn: 

-De mensen met een beperking, zij hebben het vaak moeilijk omdat veel dingen niet vanzelfsprekend zijn. Zij moeten altijd om hulp vragen en afwachten of mensen hen helpen. Verder hebben ze vaak moeite met de Nederlandse taal en regelgeving en weten ze vaak niet waar ze recht op hebben 

-De mensen die zonder problemen in de maatschappij functioneren. Zij hebben het vaak druk met hun carrière, gezin en sociale leven. Zij hebben vaak weinig tijd of oog voor de  mensen met een beperking om hun heen. 

 

Waarom maak IK me hier druk om 

Mijn eigen achtergrond komt overeen met de mensen met een beperking. Ik ben gedetacheerd naar een school en een BSO maar dat is gebeurd door een WSW-bedrijf. Ik kan niet autorijden dus maak ik gebruik van de deeltaxi. Verschil is dat ik in Nederland ben geboren 

Mijn achtergrond komt ook overeen met de mensen die met weinig problemen in de maatschappij functioneren. Ik ben in Nederland geboren. Ik woon zelfstandig, ik verdien geld met mijn (aangepaste)werk op school en op de BSO. Verder heb ik een rijk sociaal leven. Ik ben aangesloten bij een sportvereniging en een scouting en ik maak muziek met mijn bands. Bovendien volg ik een studie. Verschil is dat ik door een paar lichte beperkingen aanpassingen heb. 

 

normen en waarden 

Waarde van asielzoekers met een beperking: gelijkwaardigheid  

De norm die bij gelijkwaardigheid hoort is bijv.als iemand ziek is zorg je dat hij rust krijgt 

Waarde van de andere mensen: respect 

De norm die bij respect hoort is: je laat iemand netjes uitpraten 

 

Het probleem: de botsende normen en waarden 

De situatie van kinderen met een handicap in asielzoekerscentra is in strijd met het VN-Kinderrechtenverdrag en het VN-Gehandicaptenverdrag. Ze komen bijna nooit in aanmerking voor een verblijfsvergunning en de leefomstandigheden zijn onder de maat en beschadigen de kinderen vaak onnodig. De kinderen hebben spierdystrofie, epilepsie, stofwisselingsziekten of het syndroom van Down. Een asielzoekerscentrum is niet de juiste plek om een kind met een handicap te huisvesten. De stress, het lawaai, gebrekkige hygiëne en kleine woonruimte hebben gezondheidsklachten tot gevolg voor deze kinderen die toch al kwetsbaar zijn. De strenge huisregels pakken daarnaast onevenredig hard uit. Ouders moeten voor alles toestemming vragen. Er zijn gevallen bekend waarbij een zelf gekocht dekentje of bureaustoel waar het kind wel op kan zitten in beslag worden genomen omdat ze niet aan de huisregels voldoen. In een asielzoekerscentrum krijg je niet zomaar toegang tot de zorg omdat de mensen nog geen verblijfsvergunning hebben. Als kinderen na lang wachten wel verblijfsrecht krijgen duurt het lang voordat zij de opvang kunnen verlaten en een geschikte woning kunnen betrekken in de gemeente. De weg naar een verblijfsvergunning is soms zelfs zo lang dat verblijfsrecht voor een aantal terminaal zieke kinderen te laat komt. 

Als ze dan in een huis in een gemeente wonen zijn de problemen nog niet voorbij. Omdat ze de taal slecht spreken weten de mensen ook niet waar ze voor hulp moeten aankloppen en welke rechten ze hebben. Bovendien hebben de kinderen een zo grote achterstand opgelopen dat die moeilijk in te halen is. In de wijk wonen mensen die willen helpen maar niet iedereen is zo aardig. Het komt vaak voor dat de mensen het zelf moeten uitzoeken. 

Dus de waarden van de asielzoekers waren gelijkwaardigheid. Daar zie ik in dit probleem niet veel van terug. Er is te weinig rust in een AZC. En mensen mogen geen dingen kopen zonder toestemming, ook al is het beter voor het kind. Iedereen heeft recht op gezondheidszorg, behalve als je in een AZC verblijft. 

De waarde van de andere mensen is respect. Ik denk dat veel mensen dat wel hebben maar het op eigen houtje kopen van een dekentje of bureaustoel kan overkomen als respectloos gedrag. 

 de botsende normen en waarden en mijn eigen referentiekader. 

Als ik bovenstaand verhaal hoor kan ik alleen maar zeggen dat dit niet kan.  

Een van mijn waarden is behulpzaamheid. Als iemand in nood zit, probeer je hem zo goed mogelijk te helpen. En dat doe je niet door een dekentje of een stoeltje van een kind af te pakken. Als een kind of volwassene ziek is moet er een dokter komen die hem zo goed mogelijk geneest. Ook al heb je nog geen verblijfsvergunning. 

Een kind in een AZC met bijv. spierdystrofie heeft sowieso een achterstand op de kinderen die niet in een AZC zitten. Daar kan men niks aan doen. Het is een drukke, stressvolle plaats wat niet goed is voor deze kinderen. Ze worden steeds zieker van. 

Als ze eindelijk een verblijfsvergunning hebben gekregen is het in sommige gevallen te laat. 

Een andere waarde die ik belangrijk vind is rechtvaardigheid. Ik vind dit niet rechtvaardig. Iedereen heeft recht op medische zorg. 

De oplossing 

Het is een moeilijk vraagstuk maar er kan wel iets gedaan worden voor asielzoekers en zieke kinderen in een AZC. Als je iets voor hen wil doen kun je je aanmelden als vrijwilliger. De gemeente zou reclame moeten maken zodat de mensen dat kunnen zien en zich kunnen aanmelden. Je kunt dan bijvoorbeeld denken aan een buddyproject. Een kind in een AZC krijgt dan een soort maatje die hem/haar steunt. Verder kunnen scholen acties organiseren zoals kerstpakketten verzamelen voor mensen in een AZC of iets leuks organiseren voor de kinderen in het AZC. Mensen kunnen ook dingen aan de asielzoekers geven in het AZC maar dat mag nooit rechtstreeks, ze moeten contact zoeken met de instanties en die zoeken eerst uit of het nodig is in een bepaald AZC en zo ja, dan komt het bij hen terecht.  

Een arts komt bij acute ziektegevallen natuurlijk wel in een AZC maar opereren gaat moeilijk omdat een asielzoeker zonder verblijfsvergunning niet verzekerd is en het ziekenhuis voor de kosten moet opdraaien.  

Een crowdfundingsactie om een zwaar ziek kind te helpen zou kunnen maar dat kan hooguit af en toe. Dat moet je ook weer met de instanties overleggen 

De gemeente kan ook reclame maken om een vluchteling te helpen die een vergunning heeft. Door dingen te doneren in een kringloopwinkel, een buddyproject of iemand tijdelijk in huis nemen. 

Verder is er in iedere gemeente een WMO-loket om vluchtelingen te helpen. Een WMO-loket helpt de vluchtelingen naar de instanties die ze nodig hebben, ze helpen hen met verzekeringen, toeslagen, talencursussen, het vinden van een baan. Ze krijgen ook een huis toegewezen en mogen geld lenen om hun huis in te richten. Zo kan een zieke vluchteling zijn/ haar rust vinden en zich beter voelen 

De mensen van het WMO-loket helpen ook mensen die een ziek kind hebben. Ze adviseren wat ze moeten doen om het kind te helpen. Ze sturen een tolk mee om te vertalen wat de dokter zegt. Ze worden ook verzekerd zodat hun kind geholpen kan worden. 

Tot slot kunnen de Nederlanders altijd in actie komen om geld op te halen voor de mensen en de kinderen in een AZC. Denk hierbij aan een sponsorloop, flessenactie een voedselinzameling. Als je dat met de buurt, school of vereniging organiseert ben je maatschappelijk betrokken bij een goed  doel. 

 

 

Op deze manier komen de zieke kinderen in een AZC en de maatschappij een beetje nader tot elkaar komen. Het kan niet alle problemen van de kinderen wegnemen maar als een vereniging, buurt of school hun handen ineenslaan om de vluchtelingen te helpen, voelen ze zich toch gesteund en maakt  het leven in een AZC iets draaglijker. De Nederlandse samenleving